این روزها از فرهنگ نوشتن کار سختی شده است. خصوصا برای آدم کم‏سوادی مثل من. اما این کار وقتی سخت‏تر می‏شود که بخواهی از فرهنگ بنویسی ولی قلمت را به بازی سیاست آلوده نکنی.
به راستی چرا؟ سوال سختی نیست اما پاسخ آزار دهنده‏ای دارد.

چه تلخ می‏اندیشیم که حتی یک بار در هیچ حوزه‏ای، حضور مستقل فرهنگ را نمی‏بینیم.
نمی‏دانم. شاید فرهنگمان بسان آب قلیلی است که هنوز به حد کر نرسیده و به محضی که قطره‏ای از سیاست درونش می چکد، تمام آن نجس می‏شود؛‏ یا این سیاست است که چنان قدرتمند و با‏نفوذ است که بر آب کر هم چیره می‏شود و رنگ و بو و مزه‏اش را عوض می‏کند.‏ گرچه هر وقت سخن از فرهنگ
ایرانی - اسلامی به میان می‏آید، سینه چاکان بسیاری از هر طیف و حزب و جناح پیدا می‏شوند؛ اما زمانی که برای قدم برداشتن برای همین فرهنگ لازم است این قدم را بر روی سلیقه‏های حزبی و جناحی بگذارند، پا پس می‏کشند و سر  در لاک خود فرو می برند و باز  روز از نو، روزی از نو. شعار است و شعار.
تا زمانی که شاغول درستی و کژی، سیاست باشد، نه‏تنها خانه فرهنگ آباد نخواهد شد که دیوارهای اقتصاد و دیانت هم تا ثریا کج خواهند رفت.

چاره‏ای دیگری نیست جز اینکه یا با شرایط حاضر بسازیم و آرام بسوزیم؛ یا عطای این فرهنگ را به لقایش ببخشیم. راه‏حل اخیر را اگر بخواهیم هم نمی‏توانیم؛ چون ایرانی هستیم و دلبستگی های ملی و مذهبی داریم. می‏ماند همان راه‏حل همیشگی، سوختن و ساختن.

اما ای کاش طوری بسوزیم که کور سوی این چراغ رنجور قصه پرداز شب ظلمانی‏مان باشد.